Pizza na cienkim i krachym spodzie

   Dawno temu, w poprzednim życiu, zdarzyło nam się wybrać do Włoch. Agnieszka trochę eksperymentowała, ale ja przez dwa tygodnie żywiłem się praktycznie wyłącznie pizzą. I tak jak w Polsce, najczęściej w pizzeriach zjadam cały środek, a zostawiam nietknięte brzegi; tak tam zaczynałem od brzegów. Po prostu ciasto, samo ciasto, było tak smaczne, że dodatki można by pominąć. 

Od tamtego czasu szukałem przepisu na podobne ciasto; praktycznie za każdym razem robiłem je w inny sposób, jednak ciągle czegoś mu brakowało. Ten przepis jest zdecydowanie najbliżej ideału i chociaż nie mamy pieca opalanego drewnem, ani nawet kamienia do piekarnika, to efekt jest wart polecenia. Poszukiwania przepisu na ciasto do pizzy uznaję więc za zakończone. Może jeszcze ewentualnie spróbuję zrobić takie samo, tylko z mąką do pizzy zamiast zwykłej pszennej...

   A przepis ten pochodzi od Pani, która w kwestii wypieków jest ekspertem. 

   Osobnym tematem jest kwestia sosu pomidorowego do pizzy. Przepis, który znajdziecie poniżej, powstawał stopniowo, metodą prób i błędów, na przestrzeni ostatnich kilku lat. Efekt zasługuje na wypróbowanie; możecie mi wierzyć. Oprócz składników, najistotniejszą sprawą przy przygotowywaniu sosu do pizzy jest cierpliwość. Kluczem jest to, że dobry sos musi stać na ogniu co najmniej trzy kwadranse. W tym czasie płomień pod patelnią musi być tak mały jak to tylko możliwe, tak żeby sos tylko delikatnie mrugał. Ten czas jest niezbędny, żeby wszystkie smaki idealnie się połączyły.

Potrzebne będzie: 

Na ciasto:

• 3/4 szklanki mąki
• pół łyżeczki drożdży w proszku
• pół łyżeczki cukru
• pół łyżeczki soli 
• 1/3 szklanki wody
• dwie łyżeczki oliwy

Na sos pomidorowy:

• puszka krojonych pomidorów
• 1/3 szklanki przecieru pomidorowego
• pokrojona w kostkę cebula
• pokrojony w kostkę ząbek czosnku
• kopiasta łyżeczka suszonego oregano
• kopiasta łyżeczka suszonej bazylii
• łyżeczka soli
• łyżeczka cukru

   Składniki ciasta zagniatamy ręcznie lub przy użyciu miksera. Kiedy się połączą, formujemy z ciasta kulę, smarujemy ją z wierzchu oliwą i odkładamy w ciepłe miejsce do wyrośnięcia. Najlepiej dać mu spokój na godzinę, a w tym czasie przygotować sos pomidorowy. Ja robię sos na patelni, ale można też w rondelku. Najpierw na rozgrzaną oliwę, wrzucamy posiekaną cebulę, po chwili czosnek. Chodzi o to, żeby czosnek się delikatnie podsmażył, ale nie zrumienił. Kiedy uznamy, że jest gotowy, wylewamy na patelnię pomidory i przecier, przerywając w ten sposób proces smażenia. Dodajemy przyprawy i zostawiamy w spokoju na małym ogniu przez 45 minut, co jakiś czas mieszając. Warto również, już na tym etapie rozgrzać piekarnik. Musi on być rozgrzany maksymalnie i dobrze jest włączyć go kilkadziesiąt minut przed pieczeniem. Ustawiamy oczywiście maksymalną temperaturę (230 stopni). 

   Kiedy ciasto wyrośnie, rozwałkowujemy je na placki, podsypując stolnicę mąką. Gorącą blachę wyjętą z piekarnika, wykładamy papierem do pieczenia, na którym kładziemy rozwałkowany placek pizzy. Ciasto smarujemy sosem pomidorowym i przykrywamy dowolnymi dodatkami. My ostatnio, jak widać na zdjęciach, jedliśmy pizzę w wersji dosyć minimalistycznej. Ograniczyliśmy dodatkowe składniki do startej na tarce o grubych oczkach mozzarelli, salami i gałązek świeżego rozmarynu, ale Wy możecie dodać to na co macie ochotę. 

Przy garach: Tomasz

Pstrykała: Aga